Κώστας Καββαθάς
Επιστροφή στις ρίζες...«Γράψε, επιτέλους, κάτι για τΆ αυτοκίνητα που οδηγείς» είπε χαμηλόφωνα η συνείδησή μου. «Δε βλέπεις ότι γίνεται ο χαμός και τα περίπτερα είναι γεμάτα με νέους τίτλους περιοδικών; Ξεκίνησες τον ειδικό Τύπο στην Ελλάδα και γράφεις για προβλήματα της... Πολιτικής Αεροπορίας;»
Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίοι μήνες ήταν ιδιαίτερα «δύσκολοι», και αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν η πώληση του ιδιόκτητου κτιρίου της οδού Ηλιουπόλεως στον Υμηττό και ο δεύτερος -και σημαντικός- η πώληση του 33,3% των μετοχών που κατείχαμε με τη σύζυγό μου στις Τεχνικές Εκδόσεις ΑΕ στις Εκδόσεις Λυμπέρη. Όπως ίσως καταλαβαίνετε, οι αποφάσεις και οι διεργασίες δεν ήταν εύκολες, αλλά όλα τα πράγματα έχουν αρχή, μέση και τέλος και μόνο η θεωρία μου ότι δεν υπάρχει... θάνατος μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα!
Η πώληση του κτιρίου ήταν επιβεβλημένη, λόγω της περιπέτειας που περάσαμε από την ίδρυση και λειτουργία μονάδας εκτυπώσεων, ενώ η συνεργασία με τον Όμιλο Λυμπέρη έγινε για απλούς λόγους: (α) με τον Αντώνη Λυμπέρη συμφωνούμε σε περισσότερα απΆ όσα διαφωνούμε, (β) το διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον επιβάλλει τις συνεργασίες και (γ) έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί! Oι Τεχνικές Εκδόσεις είναι τώρα πιο δυνατές και ανεξάρτητες οικονομικά, αφού, με την πώληση του κτιρίου, η εταιρεία απαλλάχτηκε από τον τραπεζικό δανεισμό.
Τα γραφεία μεταφέρθηκαν σε ένα σύγχρονο κτίριο επί της οδού Ιωάννου Μεταξά 80, μόλις 4 μ. δίπλα από το κτίριο όπου στεγάζονται οι Εκδόσεις Λυμπέρη. Μια μικρή «γέφυρα» ενώνει τους δύο οργανισμούς, που, όπως προανέφερα, έχουν κοινά σημεία. Το πιο σημαντικό είναι ότι διαθέτουν επιχειρηματική ηθική που τους κάνει να ξεχωρίζουν από πολλούς. Με την ένωσή μας, δημιουργούμε έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς ομίλους στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια.
Τέλος καλό, λοιπόν, και οι Τεχνικές Εκδόσεις μπαίνουν στον 37ο χρόνο τους με τους 4Τ στην πρώτη θέση της κυκλοφορίας και αναγνωσιμότητας ανάμεσα στα δεκάδες αυτοκινητικά περιοδικά που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια. Αν προσθέσουμε τα άλλα μας «διαμάντια» (ΠΤΗΣΗ & διάστημα, ΗΧΟΣ Εικόνα, ΓΕΥΣΗ Κουζίνα, Yaghts Motor & Sailing, ne.o), τα 16 (;) περιοδικά του Ομίλου Λυμπέρη και κάποια που θα κυκλοφορήσουν σύντομα, τότε καταλαβαίνετε γιατί «δεν έγραφα γιΆ αυτοκίνητα». Πρέπει να έχεις καλή διάθεση για να βγεις απΆ την πόλη, να σταματήσεις στο πλάι του επαρχιακού δρόμου, να σημειώσεις, να αναλογιστείς, να ευχαριστηθείς τη ζωή. Το μόνο, λοιπόν, που μπορούσα να κάνω ήταν να οδηγώ τα αυτοκίνητα που είχαμε για δοκιμή στο περιοδικό και, πού και πού, να πετάω, μια και έχω πειστεί πως, αν σταματήσω, η ζωή μου θα «τελειώσει», αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Ήταν (και είναι) κάτι ακόμα. Η απέχθεια που αισθάνομαι για τη νέα (αυτοκινητική) τάξη πραγμάτων. Τρελαίνομαι όταν διαβάζω ότι οι πωλήσεις των οχημάτων τύπου «τζιπ» αυξήθηκαν (από το 2001) κατά 100%, ενώ εκείνες των πολυτελών SUV κατά 50%. Σε απόλυτους αριθμούς, το 2001 πουλήθηκαν 10.292 4x4 και το 2005 17.208! Οι πωλήσεις των SUV ήταν 4.010 για το 2001 και 9.288 για το 2005! «Καλά», θα πείτε, «είναι δυνατόν η βελτίωση της αγοράς να σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα; Τι είδους σχιζοφρένεια είναι αυτή;» Τι κάνει τον εκδότη των 4Τ να πυροβολεί τα... πόδια του, αφού, όσο περισσότερα αυτοκίνητα πωλούνται, τόσο καλύτερα για το περιοδικό; Η αγορά μεγαλώνει και το ίδιο ισχύει για τα έσοδα απΆ τις διαφημίσεις. Να, όμως, που η ιστορία του περιοδικού δεν ήταν ΠΟΤΕ (και δε θα είναι, όσο είμαι εκδότης του) συνυφασμένη με τις διαφημίσεις. Τα αυτοκίνητα μου αρέσουν, αλλά δεν είμαι σκλάβος τους. Θα ήμουν, ΜΟΝΟ αν το μπορντέλο «Η Ωραία Ελλάς» ΔΙΕΘΕΤΕ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ. Τότε θα ήμουν εθνικά υπερήφανος επειδή πουλήθηκαν 10.000 «τζιπάρες», 600 Porsche και 50 Ferrari. Μέχρι να γίνει αυτό, επιτρέψτε να έχω επιφυλάξεις ή διαβάστε τις φυλλάδες που γράφουν για «πειραγμένα» αυτοκίνητα - και οδηγούς.
Θα καταλάβαινα ένα turbodiesel Range Rover στην Πλανά ή στα 3-5 Πηγάδια, αλλά στην... Κανάρη και την Εγνατία; H δικαιολογία ότι αγοράζονται με leasing (σε πέντε χρόνια γίνεται απόσβεση κεφαλαίου μέσω των ελαφρύνσεων) δε σημαίνει τίποτα, γιατί οι δεινόσαυροι καταναλίσκουν χιλιάδες λίτρα καυσίμου κι εκπέμπουν εκατομμύρια τόνους ρυπαντών και αυτό δεν το θέλω, όσο και αν «μΆ αρέσουν τΆ αυτοκίνητα».
Ξέρω... Ανήκω σε άλλη εποχή. Επαναλαμβάνομαι. Δεν παρακολουθώ τα trends. Πρέπει να γίνω ευχάριστος, επειδή αυτό επιβάλλει το lifestyle μιας υπερχρεωμένης χώρας. Να χ... τα «πρέπει». Αν είμαστε οι μόνοι που λέμε «ναι στην αυτοκίνηση» και «όχι στη σπατάλη», έτσι θα μείνουμε, έστω κι αν αυτό βλάπτει τα συμφέροντά μας.
Λίγα λεπτά αφότου κάθισα στο τιμόνι του 2λιτρου Clio Renault Sport, είπα «δάσκαλε που δίδασκες», αφού διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά για τα οποία γράφω μια ζωή. Πάει «αέρα» και διαθέτει κιβώτιο και διαφορικό με «κοντές» σχέσεις, που επιτρέπουν να επιταχύνεις, αντί να «πλακώνεσαι», σαν κομπλεξικός, με 250 χλμ./ώρα στις ευθείες των εθνικών οδών και να νομίζεις ότι, με αυτόν τον τρόπο, πας... γρήγορα! Η καλή ροπή (22 χλγμ. στις 5.500 σ.α.λ.), οι σχέσεις και οι 200 ίπποι επιτρέπουν στον αληθινό οδηγό να κινηθεί «έξυπνα» και με ασφάλεια, φεύγοντας μακριά απΆ τους σαλίγκαρους. Με το Clio «χώνεσαι» και χάνεσαι, πριν ο αυστραλοπίθηκος με τη «Mερσεντέ» καταλάβει τι συνέβη.
Το επόμενο ήταν το Focus S-Max 2.5Τ, υβρίδιο της κατηγορίας των MPV. Όταν βγήκα από το χώρο στάθμευσης στη Λ. Βουλιαγμένης, σταμάτησα, πήγα πίσω και κοίταξα, για να... βεβαιωθώ ότι οδηγούσα MPV. Υπεύθυνος για τη μετάλλαξη είναι ο κινητήρας των 2.500 κ.εκ., που επιτρέπει στο -μεγάλο- όχημα να κινείται άνετα με 200 χλμ./ώρα και να φλερτάρει, αν οι συνθήκες το επιτρέπουν, τα 240!
«Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα» (ξανα)είπα στον εαυτό μου, μια και τον τελευταίο καιρό, λόγω και των γεγονότων, φαίνεται ότι του μιλάω περισσότερο απΆ ό,τι πρέπει! Προσπαθώντας να φανταστώ κάποια χώρα όπου θα μπορούσα να οδηγώ αυτό το -πολύ καλό σε όλα- αυτοκίνητο, κατέληξα μόνο στη Γερμανία και το τοποθέτησα στην κατηγορία των παραδόξων που το καπιταλιστικό σύστημα προσφέρει στους πολύ πλούσιους ή τους πολύτεκνους οικογενειάρχες. Επειδή, καλώς ή κακώς, δεν εμπίπτω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, είπα «μπράβο» στη Ford και το άφησα για μια άλλη, πιο ξένοιαστη ζωή. 250 ίπποι, 32 χλγμ. ροπής και 8,6 δλ. στο 0-100 για να μεταφέρεις τους κλώνους σου στο κολέγιο πάει πολύ, δε νομίζετε;
Αν κάποιος θα την πληρώσει, αυτός είναι ο Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής, κ. Χατζηπαναγιώτου, ο οποίος, παρΆ ότι γνωρίζει τι τραβάω, μου ρίχνει δολώματα στη μορφή καλών και γρήγορων αυτοκινήτων. Μετά το Clio και το S-Max ακολούθησε το Seat Leon FR, με το οποίο, εκτός των άλλων, πήγα στις... Σπέτσες (δύσκολο ταξίδι!). Όσοι πάτε στο νησί και σας αρέσει να οδηγείτε, ξέρετε πως η διαδρομή είναι ο παράδεισος των junkies του αυτοκινήτου! Εκτός από τις στροφές μετά τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, υπάρχουν οι άλλες στη διαδρομή μέχρι το Πόρτο Χέλι, όπου το συγκεκριμένο όχημα διέπρεψε από κάθε πλευρά, εκτός από εκείνη της κατανάλωσης, που είναι «γεια σου», με το δείκτη βενζίνης να κινείται παράλληλα με αυτόν του... στροφομέτρου, ακριβώς όπως στην Integrale. Κατά τα άλλα, το FR, που είναι ένα Seat που ήταν (ή είναι) VW και Skoda, μπορεί να σε πηγαίνει (συναισθηματικά) στη δεκαετία του Ά60. Ρυθμίζεις το κάθισμα, βάζεις τη ζώνη και πας στο νησί σε λιγότερο από δυόμισι ώρες, χωρίς να τρομάξεις τους άλλους και τον εαυτό σου. Βέβαια, ακόμα και τα καλύτερα αυτοκίνητα αλλά και όσοι νομίζουν ότι είναι (ακόμα) καλοί οδηγοί βρίσκουν το δάσκαλό τους. Εγώ τον βρήκα στο πρόσωπο του κυρίου σε ένα BMW X3 που πήγαινε όπως λίγοι στη χώρα και τον οποίο, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλα, δεν μπόρεσα να «πιάσω». Με 200 ίππους από 2.000 κ.εκ., 0-100 σε 7,3 δλ. και πάνω από 230 χλμ./ώρα, τι άλλο θέλει ένας συνετός οικογενειάρχης για να πάει τα κουτσούβελα σχολείο; F16;
Η δοκιμασία της θέλησης συνεχίστηκε με ένα ακόμα «δόλωμα»: την BMW 325i coupe. Kάθε φορά που οδηγώ ένα αυτοκίνητο αυτής της κατηγορίας, υποπίπτω στο ίδιο αμάρτημα: φαντάζομαι ότι είμαι «πιτυχημένος» Nεοέλληνας που πήρε τη σακούλα με τα «μαύρα», πήγε αντιπροσωπεία και ψώνισε «Mπέμπα». Με μία διαφορά! Αυτή η «Mπέμπα» είναι πολύ σοβαρή για τα χέρια και τις ικανότητες του συγκεκριμένου μαλάκα. Με 218 ίππους από τον 6κύλινδρο εν σειρά κινητήρα, 25,5 χλγμ. ροπής και εκπληκτική, όπως σημειώναμε και στη δοκιμή, ποιότητα και ομοιογένεια, το αυτοκίνητο απευθύνεται σε συνειδητοποιημένους χρήστες. Προσθέστε τη λειτουργία του «μεταξένιου» Tiptronic (από τα καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, αυτόματα κιβώτια, μαζί με εκείνα της Porsche, της Audi και της Lexus) κι έχετε ένα από τα καλύτερα επιβατικά αυτοκίνητα σήμερα.
Λίγο πριν πάρω την BMW, είχα για αρκετές ημέρες τον απευθείας ανταγωνιστή της, το Lexus IS 250. Με 208 ίππους, 25,7 χλγμ. ροπής και 8,6 δλ. για το 0-100, έθετε συνεχώς το δίλημμα στο υποθετικό ερώτημα ποιο από τα δύο. Το σημείο που με κάνει να επιλέγω γερμανικά είναι η «ελβετική» ακρίβεια στο σύστημα διεύθυνσης, στην οδική συμπεριφορά και στα φρένα της «525». Το Lexus είναι πολύ κοντά, αλλά όχι τόσο ώστε να με κάνει να το «επιλέξω». Έχει, όμως, ήδη πολλούς οπαδούς, όπως αποδεικνύεται από τα επίσημα στοιχεία αλλά και από το Παρατηρητήριο του Κώστα Καββαθά, που, όταν πάει κι έρχεται στο γραφείο, κάνει την (πρακτική του) στατιστική, διαπιστώνοντας πόσο δίκιο έχει ο κ. Αλογοσκούφης όταν σε μία νύχτα αυξάνει το ΑΕΠ κατά 25%.
Με μαύρους κύκλους στα μάτια, το σώμα μου να «πονάει» από τα 18ωρα στη δουλειά και τα προβλήματα να με κάνουν να έχω σκύψει το κεφάλι μέχρι το... πάτωμα, κατέβηκα στο πάρκινγκ και πάτησα το μπλιμπλίκι για να δω ποιο αυτοκίνητο μου «είχαν αλλάξει» οι συνεργάτες μου. Μέσα στο σκοτάδι του 2ου υπογείου, άναψαν τα alarm ενός Audi TT 3.2 S-tronic. «Ω, διάβολε», ψιθύρισα. «Θα χωρέσω;» Χώρεσα, γιατί η εταιρεία άκουσε δημοσιογράφους και καταναλωτές και το νέο ΤΤ είναι μεγαλύτερο, πιο ευάερο κι ευήλιο και όχι η «πολεμίστρα» της πρώτης γενιάς.
Βγήκα απΆ το γκαράζ, σκέφτηκα «τι είδους τρένο είναι πάλι αυτό;» και είχα την παραίσθησή μου ότι θα πάρω TT. Στην κίνηση έκανα το σταυρό μου και είπα, φωναχτά, «μπράβο» στους μηχανικούς της εταιρείας που δε σταματά να εκπλήσσει με τα αυτοκίνητα που παράγει. Με 250 ίππους, μόνιμη τετρακίνηση, καλή ορατότητα πίσω (γιούπιιι!), ατμοσφαιρικό V6 3.200 κ.εκ. με τεράστια αποθέματα ροπής, επιτάχυνση 0-100 χλμ./ώρα σε 6,2 δλ. και την υπέροχη λειτουργία του S-tronic, το ΤΤ σε πάει, οδηγικά, στον έβδομο ουρανό, αν και οι συντάκτες του περιοδικού συμφώνησαν ότι η 2λιτρη έκδοση είναι καλύτερη! Με κέρδισε, μου άρεσε, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα χρόνια πέρασαν και η είσοδος-έξοδος σε ένα αυτοκίνητο σαν αυτό δεν είναι πλέον... εφικτή!
ΓιΆ αυτό, το επόμενο ήταν το Fiat Grande Punto Sporting. Λίγα έχω να πω, αφού η ποιότητα κατασκευής είναι μεν πολύ καλή, αλλά μέχρι εκεί. Ο κινητήρας των 1.400 κ.εκ. είναι αυτό που σημειώσαμε στη δοκιμή: «... ανύπαρκτος κάτω από τις 2.000 σ.α.λ., νωθρός από τις 2.000 έως τις 3.000 και διστακτικός μέχρι τις 3.500, χρειάζεται στροφές για να δουλέψει. Στις 4.000 κάτι κάνει, ενώ μόνο μετά τις 5.000 ζωντανεύει πραγματικά. Όμως, τότε, είναι αργά για να τον εκτιμήσεις. Και θα κινείσαι διαρκώς αργά, μέχρι να αλλάξεις στιλ οδήγησης, να πιέσεις, δηλαδή, βαθιά το πεντάλ του γκαζιού, που βαραίνει από το μέσο της διαδρομής του, αλλά και να “πατήσεις” πάνω στο 6άρι κιβώτιο...»
Στη συνέχεια πήρα για δυο, τρεις μέρες ένα Hyundai Santa Fe Auto, που, ως γνωστόν, διαθέτει «αρχοντική» εμφάνιση, όγκο, μεγάλους χώρους και σχετικά καλό κινητήρα, που «θάβεται» από το πολύ κακό κιβώτιο.
Παραλίγο να γράψω την ίδια φράση για το Toyota RAV4 2.0 Auto. Και αναφέρομαι στο αυτόματο, διότι και εδώ η λειτουργία του κιβωτίου παρασύρει προς τα κάτω το εξαιρετικό, κατά τα άλλα, αυτοκίνητο. Το είχα για περισσότερες από δέκα ημέρες κι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από την ποιότητα κύλισης, την οικονομία, τους χώρους και την ποιότητα κατασκευής. Αν αγόραζα RAV, θα το έπαιρνα με χειροκίνητο κιβώτιο, εκτός αν το αυτόματο ήταν απολύτως απαραίτητο (λόγω έλλειψης ικανοτήτων ή βαριεστημάρας).
Τελειώνω το κατά... 95% αυτοκινητικό «Εν Λευκώ» Νοεμβρίου με λίγα λόγια από την πολυήμερη συμβίωσή μου με το 3θυρο Peugeot 207. Συμφωνώ σε όλα με τους συντάκτες των 4Τ. To «207» είναι βασικός παίκτης στη συγκεκριμένη κατηγορία. H ομοιογένεια στον τρόπο που αντέδρασε στις πολύ σκληρές δοκιμασίες στις οποίες το υποβάλαμε στην πίστα των Μεγάρων είναι πράγματι κορυφαία, με την ανάρτηση να θυμίζει τις παλιές, καλές εποχές, όταν όλα τα Peugeot έδιναν μαθήματα οδικής συμπεριφοράς στον ανταγωνισμό. Όσοι σκέπτεστε να αγοράσετε αυτοκίνητο δείτε το.
Επίλογος σε ένα νέο Πρόλογο
Μπορεί να ήταν και σημαδιακό το γεγονός ότι η νέα περίοδος των 4Τ και των Τεχνικών Εκδόσεων αρχίζει στην αρχή του 37ου έτους της ζωής τους. Επειδή πολλοί καλοθελητές λένε πολλές ανοησίες (για να μη χρησιμοποιήσω την άλλη λέξη), επιθυμώ για μια ακόμα φορά να διαβεβαιώσω τους αναγνώστες και συνεργάτες μας ότι, όσο είμαι ζωντανός, παραμένω «αρχηγός» της ομάδας που, είτε το θέλουν είτε όχι, έκανε τη διαφορά στον ειδικό Τύπο.
Τα όσα πρόκειται να επακολουθήσουν μέσω της συνεργασίας μας με τις Εκδόσεις Λυμπέρη πρέπει να κάνουν πολλούς να χάσουν τον (εκδοτικό) ύπνο τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ραντεβού κάθε μήνα στο «Εν Λευκώ», όπου θα γράφουμε για όλα μέχρι τελικής πτώσεως!._ Κ. Κ.